چرا یاد نمی گیریم رهرو رهبر باشیم و لاغیر و لا شرط؟

چرا یاد نمی گیریم به عنوان یک سرباز فقط از رهبر فرمان بگیریم و هیچ چیز را با آن قاطی نکنیم

چرا یاد نمی گیریم که بینش سیاسی داشته باشیم اما مداخله سیاسی نکنیم

چرا همیشه ما برای همه چی نظر داریم؟

چرا باور نمی کنیم که توهین های که به این پیرمرد دوست داشتنی و فرزانه میشود نتیجه عملکرد

بیخردانه ماست؟

این چراها نه در امروز و دیروز و گذشته ای نزدیک بلکه از زمانی که می نویسم گوشه ای از ذهنم را اشغال

کرده است و همچنان بدون پاسخ مانده است

هنگامی که اینترنت را بررسی می کنم و با فضای مختلف فرهنگی در آنسوی مرزهای کشور مواجه می شوم

متوجه استقبال مقبولیت و دلدادگی واقعی به این پیرمرد فرزانه می شوم

در پیدا کردن جواب یاریم کنید!